Η δικαστική διαμάχη ξεκίνησε το 1988 όταν το Ελληνικό Δημόσιο με την αγωγή που άσκησε ζητούσε να αναγνωρισθεί η κυριότητά του στην εν λόγω επίδικη έκταση, ισχυριζόμενο ότι η Εταιρεία την κατέχει αυθαίρετα από το έτος 1980.
Για την ιστορία αναφέρεται οτι η Κέκροψ ιδρύθηκε, το 1923 (Τη χρονιά, κατά την οποία υπογράφηκε η συνθήκη της Λωζάνης) όταν οι δύο ιδρυτές της, ο Γεώργιος Ησαΐας και η «Αθηναϊκή Εταιρεία προς ενίσχυση του Εμπορίου και της Βιομηχανίας» συνεισέφεραν δύο μεγάλα κτήματα ιδιοκτησίας τους, συνολικής επιφανείας 4000 στρεμ
Η εταιρεία κατάρτισε και εφάρμοσε ένα από τα πρώτα πολεοδομικά σχέδια της Ελλάδας, το οποίο περιελάμβανε τη χάραξη, διάνοιξη και κατασκευή των δρόμων, τη μελέτη και κατασκευή των έργων υποδομής, τη διαμόρφωση χώρων αναψυχής και πρασίνου, τη δημιουργία κοινωφελών χώρων, την κατασκευή κοινωφελών έργων και οικοδομημάτων σε δικά της ακίνητα, και την οριοθέτηση οικοπέδων για οικιστική ανάπτυξη που αποτέλεσαν το συνοικισμό του Παλαιού Ψυχικού.
Η απόφαση
Κατά της ως άνω απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών το Ελληνικό Δημόσιο άσκησε Έφεση, επί της οποίας εκδόθηκε η υπ’ αριθμ. 3401/2014 Απόφαση του Εφετείου Αθηνών η οποία δέχθηκε την αγωγή του Ελληνικού Δημοσίου.
Κατά της απόφασης του Εφετείου Αθηνών η Εταιρεία άσκησε Αίτηση Αναίρεσης, η οποία έγινε δεκτή δυνάμει της υπ’αριθμ. 589/2018 απόφασης του Αρείου Πάγου και η υπόθεση αναπέμφηκε στο Εφετείο Αθηνών.
Το Εφετείο Αθηνών επανεκδίκασε την υπόθεση σε δεύτερο βαθμό ως προς την ουσιαστική βασιμότητα της ένστασης της Εταιρείας περί καταχρηστικής άσκησης της αγωγικής αξίωσης του Δημοσίου για τη διεκδίκηση της κυριότητας της έκτασης, η νομιμότητα της οποίας -ένστασης κατάχρησης δικαιώματος- κρίθηκε δεσμευτικά από την 589/2018 απόφαση του Αρείου Πάγου.
Ως εκ τούτου, το Εφετείο Αθηνών έκρινε ότι η ένσταση κατάχρησης δικαιώματος που προέβαλε η Εταιρεία είναι νόμιμη και στο σύνολο της ουσιαστικά βάσιμη, δικαιώνοντας κατ’ αυτό τον τρόπο την εταιρεία «ΚΕΚΡΟΨ ΑΕ» μετά από την πολύχρονη δικαστική διαμάχη.
Είναι δε ιδιαιτέρως σημαντικό ότι όλες οι κρίσεις και οι παραδοχές του Εφετείου ΑΘηνών συνηγορούν υπέρ του μη δασικού χαρακτήρα της έκτασης, βασιζόμενες σε 2 αποδεικτικά στοιχεία και εκθέσεις δικαστικών πραγματογνωμώνων και ειδικών δασολόγων, που τεκμηριώνουν τον μη δασικό χαρακτήρα της έκτασης.
Το Εφετείο Αθηνών επίσης, έλαβε υπόψη του ότι το Ελληνικό Δημόσιο για χρονικό διάστημα πέραν της 60ετίας, πριν την άσκηση της αγωγής του το έτος 1988, αναγνώριζε την κυριότητα της Εταιρείας επί της επίδικης έκτασης με σειρά πράξεών του.
Επιπλέον, το Εφετείο Αθηνών έκρινε ότι με το υπ’αριθ. πρωτ. 26016/183/27-3-1973 έγγραφο της Γενικής Διεύθυνσης Δασών του Υπουργείου Εθν Οικ, αποδεικνύεται αφενός η ανυπαρξία δικαιώματος του Ελληνικού Δημοσίου επί της επίδικης έκτασης και η μη άσκηση στο διηνεκές πράξεων νομής από το τελευταίο και αφετέρου η μη συνδρομή του δασικού χαρακτήρα της έκτασης.
