Το Pavilion τοποθετήθηκε
στην περιοχή Sarfannguit, ένα
μικρό οικισμό στην κεντροδυτική Γροιλανδία. Η περιοχή γύρω από το Sarfannguit,
ανακηρύχθηκε το 2018 Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, η οποία ανέθεσε
την κατασκευή της γυάλινης εγκατάστασης στον κο Ikonomidis το επόμενο έτος.
Ο αρχιτέκτονας βρίσκεται στη Γροιλανδία από το 2017, ενώ συμμετείχε
και στο Nuuk Nordisk Culture Festival. Η κατασκευή του στο εν λόγω φεστιβάλ, το Qamutit -ένα
ξύλινο σπίτι εμπνευσμένο από τα έλκηθρα και άλλες παραδοσιακές κατασκευαστικές
τεχνικές των ιθαγενών- ήταν και η αφορμή της συνεργασίας του με την UNESCO.
«Ο προϋπολογισμός ήταν πολύ χαμηλός αλλά είναι τόσο
όμορφα εκεί και ήθελα να δώσω έμφαση στο χωριό», δήλωσε ο κος Ikonomidis. Ήθελε επίσης να βεβαιωθεί ότι το έργο
αντικατοπτρίζει τη ζωή, τις ιδέες και τις παραδόσεις των κατοίκων του
Sarfannguit, του μόνου κατοικημένου χωριού που έχει απομείνει εντώς τον ορίων της περιοχής UNESCO.
Όσον αφορά το γυαλί, το κύριο υλικό της κατασκευής, σύμφωνα
με τον αρχιτέκτονα συνάδει με την γενικότερη αίσθηση του τοπίου, καθώς «είχε αυτή την ευαισθησία και την ευπάθεια, μια αντίθεση με
τον βράχο». «Και φυσικά» πρόσθεσε «προσφέρει επίσης τις αντανακλάσεις και το
παιχνίδι με το φως και μοιάζει με τον πάγο. Ήταν η καλύτερη επιλογή».
Οι κυματοειδείς τοίχοι του Qaammat Pavilion αποτελούνται
από πέντε τόνους γυάλινων τούβλων, που συνδέονται με μεταλλικούς στύλους,
βυθισμένους στο βράχο, μια μέθοδος δανεισμένη από τις τοπικές παραδοσιακές
τεχνικές οικοδόμησης.
Όπως λέει ο δημιουργός του, η εμπειρία του να βρίσκεσαι
μέσα ή γύρω από την εγκατάσταση είναι διαφορετική, ανάλογα με τον καιρό, την
εποχή ή την ώρα της ημέρας που βρίσκεσαι εκεί. «Μερικές φορές φαίνεται μπλε,
μερικές φορές είναι κίτρινο. Και όταν περπατά κανείς γύρω του, μπορεί να γίνει
σχεδόν διάφανο, ενώ από άλλη γωνία φαίνεται τραχύ, μερικές φορές δείχνει να
απορροφά το φως και άλλες φορές να το αντανακλά».
Μετά την ολοκλήρωση του Qaammat στα τέλη περασμένου Οκτώβρη, ο κος Ikonomidis σχεδίαζε την επιστροφή του στην Τανζανία, όπου εργαζόταν πριν μετακομίσει στη Γροιλανδία,
αναπτύσσοντας ένα πρότυπο στέγασης που μπορεί να συμβάλει στον περιορισμό της
εξάπλωση της ελονοσίας.
