Οι διαλεκτικές σχέσεις του τρίπτυχου “φύση-μνήμη-μορφή” περιγράφουν την “ιδέα” του σχεδιασμού. Βασικό θέμα της συγκεκριμένης προσέγγισης αποτελεί η “ελιά” που δηλώνει το κέντρο όρασης της σύνθεσης, ενόσω οι όγκοι που την αγκαλιάζουν – παραπέμποντας σε παλιό λιοτρίβι – ξεδιπλώνονται γύρω της σαν γήινο σκηνικό.
Τα πλήρη και τα κενά των κτιρίων “καδράρουν” με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά το ιερό δέντρο εντείνοντας το βίωμα. Η πέτρα, η λάσπη, ο σοβάς και το ξύλο είναι πλεγμένα με μια ισχυρή αφηγηματική λογική και μια σαφή γεωμετρική πλαστικότητα, στα όρια της κατασκευαστικής λογικής του “απλού μάστορα”.
Η σύνθεση/διαίρεση της ογκοπλαστικής δομής στοχεύει στην δημιουργία περιοχών, ανοικτών η κλειστών, στραμμένων προς την θέα ή απάγκιων (περίκλειστη αυλή), “επίσημων” ή “ανεπίσημων”, που αναδεικνύουν τις ποιοτικές χωρικές διαφοροποιήσεις του concept.
Φυτεμένες στέγες καλύπτουν τους διακριτούς όγκους της σύνθεσης και αποτελούν μία ακόμα χειρονομία και αναφορά στην ιδέα της αειφορίας και της βιώσιμης διαβίωσης, όπου κτίρια, φύση και άνθρωπος αλληλοεπιδρούν συνεχώς και δυναμικά μεταξύ τους.
