Οι υποστηρικτές αυτής της τεχνολογίας επισημαίνουν τα πολλαπλά της οφέλη: σημαντική μείωση εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, περιορισμός της χρήσης φυσικών πόρων και εξάλειψη της ανάγκης για σφαγή ζώων. Ωστόσο, η μαζική αποδοχή της καλλιεργημένης μπριζόλας παραμένει δύσκολη υπόθεση, όχι μόνο λόγω τεχνικών και οικονομικών προκλήσεων, αλλά και λόγω πολιτισμικών και συναισθηματικών φραγμών.
Η παραγωγή ολόκληρων κομματιών κρέατος – όπως η μπριζόλα – είναι εξαιρετικά πολύπλοκη. Δεν αρκεί η καλλιέργεια μυϊκών κυττάρων· πρέπει να αναπαραχθούν η υφή, το λίπος, οι συνδετικοί ιστοί και φυσικά η γεύση. Ακόμη και αν το τελικό προϊόν είναι μοριακά πανομοιότυπο με το "παραδοσιακό", πολλοί καταναλωτές παραμένουν δύσπιστοι. Στις ΗΠΑ, μόνο το 30% δηλώνει ότι θα δοκίμαζε καλλιεργημένο κρέας, ενώ στη Βρετανία το ποσοστό πέφτει ακόμη περισσότερο.
Η σχέση μας με το φαγητό είναι βαθιά πολιτισμική και συναισθηματική. Ορισμένοι βλέπουν το καλλιεργημένο κρέας ως "αφύσικο" ή "παράξενο", ενώ πολιτικοί σε πολιτείες όπως το Τέξας και το Μισισίπι έχουν ήδη απαγορεύσει την κυκλοφορία του, επικαλούμενοι την ανάγκη προστασίας της παραδοσιακής κτηνοτροφίας. Παράλληλα, η συζήτηση για την ανάγκη περιορισμού της κατανάλωσης κρέατος συνδέεται άρρηκτα με τις κοινωνικές ανισότητες, καθώς για πολλούς το ζήτημα της διατροφής είναι πρώτα απ’ όλα οικονομικό.
Εταιρείες όπως η Mission Barns και σχεδιαστές όπως η Leyu Li προσπαθούν να δημιουργήσουν ελκυστικά, "νόστιμα" προϊόντα που γεφυρώνουν την απόσταση μεταξύ επιστήμης και παράδοσης. Προϊόντα όπως το "Broccopork" ή το "Peaf" – συνδυασμοί λαχανικών και καλλιεργημένου κρέατος – στοχεύουν να κάνουν τη μετάβαση πιο ομαλή.
Ίσως το μέλλον να βρίσκεται σε υβριδικές λύσεις: συνδυασμός μικρής ποσότητας ζωικού λίπους με φυτικές πρωτεΐνες ή "προσαρμοσμένες" συνταγές που ενσωματώνουν νέα συστατικά όπως έντομα – ήδη διαδεδομένα σε πολλές μη δυτικές κουζίνες.
Όπως και να έχει, η μετάβαση σε νέες διατροφικές συνήθειες δεν είναι απλή υπόθεση. Δεν πρόκειται μόνο για γεύση ή τεχνολογία. Πρόκειται για κουλτούρα, οικονομία, ηθική – και τελικά, για το πώς φανταζόμαστε το φαγητό του μέλλοντος.
