Το ΣτΕ έκρινε ότι το Διοικητικό Εφετείο είχε εσφαλμένα αποδεχθεί τη δυνατότητα των ιδιοκτητών να εξασφαλίσουν «πρόσωπο σε κοινόχρηστο χώρο» μέσω ιδιωτικής συμβολαιογραφικής παραχώρησης λωρίδας γης (397 τ.μ.). Το Δικαστήριο υπογράμμισε ότι τέτοιου είδους ιδιωτικές ρυθμίσεις δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τη νόμιμη αναγνώριση μιας οδού ως κοινόχρηστης.
Σύμφωνα με το σκεπτικό του ΣτΕ, η ύπαρξη νομίμως αναγνωρισμένης και διανοιγμένης οδού, που συνδέει την ιδιοκτησία με το εγκεκριμένο δημόσιο οδικό δίκτυο, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση οικοδομησιμότητας. Εφόσον, στη συγκεκριμένη περίπτωση, το μεγαλύτερο τμήμα του ακινήτου υπαγόταν στο καθεστώς εκτός σχεδίου δόμησης, το ΣτΕ έκρινε το γήπεδο μη οικοδομήσιμο, ακυρώνοντας την επίμαχη άδεια δόμησης.
Συμφωνα με το Ανώτατο Δικαστήριο η ελληνική νομοθεσία (βασιζόμενη κυρίως στα Π.Δ. της 24/31.5.1985 και στη νομολογία του ΣτΕ) ορίζει ότι για να είναι ένα γήπεδο εκτός σχεδίου οικοδομήσιμο, πρέπει να έχει πρόσωπο σε κοινόχρηστο δρόμο που υφίσταται νομίμως — δηλαδή έχει αναγνωριστεί με πολιτειακή πράξη (όπως Προεδρικό Διάταγμα, υπουργική απόφαση ή πράξη αναγνώρισης οδικού δικτύου).
Ως νομίμως υφιστάμενοι δρόμοι θεωρούνται οι διεθνείς, εθνικές, επαρχιακές, δημοτικές και κοινοτικές οδοί, καθώς και οι οδικοί άξονες που έχουν αναγνωριστεί επισήμως στο πλαίσιο πολεοδομικού σχεδιασμού.
Ένα γήπεδο θεωρείται πράγματι οικοδομήσιμο μόνο εφόσον ο δρόμος αυτός είναι διανοιγμένος και προσπελάσιμος, παρέχοντας πραγματική επικοινωνία με το ακίνητο.
