Μέχρι πρότινος, η εξέταση των ουσιωδών μεγεθών αφορούσε πληροφορίες για την οικονομική θέση ή την απόδοση μιας συμφωνίας (ανταγωνιστές, υποχρεώσεις, προοπτικές, χρονικός ορίζοντας, κλπ), με σκοπό ο επενδυτής να κατανοήσει τον κίνδυνο και τις πιθανές αποδόσεις. Όμως το ESG διευρύνει τον αριθμό των θεμάτων στο τραπέζι.
Οι
επενδυτές αναμένουν πλέον πληροφορίες για μη χρηματοοικονομικά ζητήματα, που
συχνά συνδέονται με τις επιδόσεις μιας εταιρείας ή μιας επενδυτικής ευκαιρίας
στον τομέα του ESG. Αυτό
περιλαμβάνει τα σχέδια επίτευξης καθαρών μηδενικών
εκπομπών, το ευ ζειν στον εργασιακό χώρο, την ισότητα μεταξύ των υπαλλήλων κλπ.
Το πρόβλημα ξεκινά όταν οι ενδιαφερόμενοι προσπαθούν -και αποτυγχάνουν- να
συμφωνήσουν σχετικά με το ποιοι μη χρηματοοικονομικοί παράγοντες είναι
σημαντικοί και, κατά συνέπεια, θα πρέπει να κοινοποιούνται στους επενδυτές.
Εντούτοις, οι διαφορετικές απόψεις για την σημαντικότητα οδηγούν σε εντελώς
διαφορετικές συζητήσεις για τη βιωσιμότητα. Και εδώ βρίσκεται η αφετηρία της
αντιπαράθεσης μεταξύ απλής και διπλής σημαντικότητας.
Στην περίπτωση, για παράδειγμα, της μονοδιάστατης προσέγγισης, οι επενδυτές ενδιαφέρονται για τον
αντίκτυπο στην απόδοση μιας επένδυσης, επικεντρωνόμενοι σε περιβαλλοντικά θέματα, τα οποία περιλαμβάνουν ζητήματα όπως ο κίνδυνος της ανόδου της στάθμης της θάλασσας για
τις παράκτιες ιδιοκτησίες ή τεχνολογίες που ευνοούνται από τη νομοθεσία για
τη μείωση της ρύπανσης.
Αντιθέτως, με την έννοια της πολυδιάστατης σημαντικότητας, στην ατζέντα προστίθενται και ζητήματα όπως ο
αντίκτυπος μιας επένδυσης στους ανθρώπους και την κοινωνία, πέρα από το περιβάλλον.
Τα θεσμικά πλαίσια στις δύο πλευρές του Ατλαντικού
Σύμφωνα με την αρμόδια αρχή των ΗΠΑ, οι επενδυτές χρειάζονται απτά, μη
χρηματοοικονομικά στοιχεία για να αντιληφθούν τον κίνδυνο και τις αποδόσεις
μιας επένδυσης. Αντιθέτως, η Οδηγία της ΕΕ (Non-Financial Reporting Directive) -της οποία οι τροποποιήσεις θα τεθούν σταδιακά σε ισχύ από τον Ιανουάριο του 2024- προχωρά ένα βήμα
παραπέρα, και απαιτεί από τις εταιρείες να χρησιμοποιούν ένα πιο πολύπλοκο πλαίσιο πολλαπλών κριτηρίων.
Αυτό σημαίνει ότι οι πληροφορίες που παρέχονται από εταιρείες που υπόκεινται
στους κανόνες αναφοράς των ΗΠΑ ενδέχεται να μην είναι άμεσα συγκρίσιμες με
αυτές των εταιρειών που υπόκεινται στην ευρωπαϊκή νομοθεσία.
Πέραν, όμως από την υποχρέωση αναφοράς, που εξαρτάται από την εκάστοτε
δικαιοδοσία, υπάρχουν άλλα, μη υποχρεωτικά πρότυπα και δείκτες που μπορούν να
επηρεάσουν την αντίληψη μιας εταιρείας ως προς τη σημαντικότητα. Χαρακτηριστικό
παράδειγμα, οι Στόχοι Βιώσιμης Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών (SDGs), εκ των
οποίων εννέα επηρεάζονται θετικά από τη μετάβαση σε πράσινα κτίρια, σύμφωνα με
το Παγκόσμιο Συμβούλιο Πράσινων Κτιρίων. Στην περίπτωση των ΗΠΑ, το εθνικό
Συμβούλιο Πράσινων Κτιρίων (USGBC) έχει ήδη
εκδώσει οδηγό για τη συμμόρφωση των εταιρειών με τους SDGs.
Όμως, ο καθορισμός ενός σταθερού συστήματος προτεραιοτήτων έχει ιδιαίτερη σημασία για την κουλτούρα των πράσινων κτιρίων, τα οποία βασίζονται στην ιδέα ότι τα συμβατικά κτίρια έχουν αρνητικό αντίκτυπο στους ανθρώπους και το περιβάλλον.
Για το λόγο αυτό, το διεθνές σύστημα πιστοποιήσεων LEED έχει επίσης εντοπίσει σημαντικά ζητήματα και ευκαιρίες, τα οποία ονομάζει system goals, που δίνουν προτεραιότητα στη δράση για το κλίμα, την ανθρώπινη υγεία, τους υδάτινους πόρους, τη βιοποικιλότητα, την πράσινη οικονομία, την κοινότητα και τους φυσικούς πόρους, ζητήματα που εμφανώς ξεπερνούν το κριτήριο της μονοδιάστατης προσέγγισης της σημαντικότητας.
Είναι γεγονός οτι η ανάπτυξη "πράσινων κτιρίων" βασίζεται σε μια πιο ολιστική και ολοκληρωμένη προσέγγιση του δομημένου περιβάλλοντος, σύμφωνα με τη οποία ο σχεδιασμός, η κατασκευή και η λειτουργία δεν αφορούν μόνο τα συγκεκριμένα κτίρια, αλλά και το ευρύτερο περιβάλλον των πόλεων στο οποίο εντάσσονται. Επομένως, ένα πράσινο κτίριο μπορεί και πρέπει να ωφελήσει αυτούς που το αναπτύσσουν, αλλά και να λειτουργήσει προς όφελος της κοινωνίας και του περιβάλλοντος.
