Η Buluç εξήγησε ότι η ιδέα της δημιουργίας μιας βάσης δεδομένων προέκυψε από το ενδιαφέρον της για τα κεραμικά και τα ψηφιδωτά, προσθέτοντας ότι η αρχιτεκτονική και οι τέχνες αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της ζωής.
"Προσπαθήσαμε να τεκμηριώσουμε τις δομές που πιστεύουμε ότι αντικατοπτρίζουν την πολιτιστική μνήμη των περιόδων τους. Εκτός από την ψηφιακή αρχειοθέτηση, μετατρέπουμε αυτά τα πλακάκια σε ιστορίες και τα παρουσιάζουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης", είπε η Buluç στην Hurriyet. Σημειώνοντας ότι κάνουν και ακαδημαϊκές δημοσιεύσεις.
«Για αυτόν τον λόγο, μπορώ να πω ότι έχουμε ένα πολυεπίπεδο έργο. Σκοπός μας είναι να δημοσιεύσουμε τα δεδομένα μας στον ιστότοπο για ερευνητές και να αποτρέψουμε το να ξεχαστούν αυτά τα έργα ακόμη και αν στην ουσία έχουν χάσει τη χρησιμότητά τους» είπε η ίδια.
Η Buluç δήλωσε ότι η ιδέα για το έργο "City Panels" προέκυψε ως ένα διαδικτυακό αρχείο έργων τέχνης που βρέθηκαν σε αρχιτεκτονικές κατασκευές σε 18 από τις 81 επαρχίες της Τουρκίας, ιδιαίτερα από το 1950 έως το 1990. Εξήγησε ότι η βάση δεδομένων δημιουργήθηκε χρησιμοποιώντας αρχεία εφημερίδων, πηγές από περιοδικά αρχιτεκτονικής και φωτογραφίες που τραβήχτηκαν και είχαν στα αρχεία τους φιλότεχνοι.
Δηλώνοντας ότι άρχισαν να εργάζονται επαγγελματικά η Buluç σχολίασε: «Για παράδειγμα, επικεντρωθήκαμε στα τέλη της δεκαετίας του 1940 και στις αρχές της δεκαετίας του 1950, τα χρόνια αυτά που πολλοί καλλιτέχνες όπως οι Bedri Rahmi Eyüboğlu, Füreya Koral και Sadi Rıfat Diren δημιούργησαν έργα. Φυσικά, ελάχιστα από αυτά τα έργα που έγιναν στη δεκαετία του 1950 σώθηκαν, καθώς πολλά από αυτά έχουν καταστραφεί. Μπορούμε να ξεκινήσουμε την τεκμηρίωση από τη δεκαετία του 1960 και μετά. Εμείς προσωπικά πηγαίνουμε στις δομές και αναζητούμε ότι μπορεί να επιβιώσει ακόμη από τη δεκαετία του 1960 έως τη δεκαετία του 1990. Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν περίπου 500 πλακάκια από 18 διαφορετικές πόλεις στον ιστότοπο. Νομίζω ότι περίπου 100 από αυτά τα 500 έργα έχουν εξαφανιστεί».
