Το ζήτημα οδηγήθηκε στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, κατόπιν αντικρουόμενων αποφάσεων που έχουν εκδοθεί από το Ανώτατο Δικαστήριο επί του θέματος και κυρίως λόγω της αντιφατικότητας των σχετικών νόμων του 2003 και του 2015.
Ειδικότερα, ο νόμος 4354/2015 για τα «κόκκινα» δάνεια, προβλέπει ειδική νομιμοποίηση στους servicers, ώστε να μπορούν να πραγματοποιούν διαδικαστικές πράξεις αντί του δικαιούχου της απαίτησης, ενώ ο 3156/2003 που αφορά γενικά σε ρυθμίσεις δανείων και στο άρθρο 10 (παράγραφος 14) αναφέρει ότι οι προβλεπόμενες εταιρείες ενεργούν πράξεις διαχειρίσεως για λογαριασμό των εταιρειών που έχουν τα δάνεια, χωρίς να αποδίδεται σε αυτές η συγκεκριμένη ιδιότητα του «μη δικαιούχου ή μη υπόχρεου διαδίκου».
Σημειώνεται ότι οι συνήγοροι των Τραπεζών ανέφεραν ότι ο νόμος του 2003 θεσμοθετήθηκε για να μπορέσουν τα τραπεζικά ιδρύματα να αξιοποιήσουν το δανειακό της χαρτοφυλάκιο, να πάρουν χρήματα από εταιρείες ειδικού σκοπού, οι οποίες στη συνέχεια να εκδώσουν ομόλογα και έτσι να αποτελέσει αυτός ο τρόπος ένα χρηματοδοτικό εργαλείο για την εθνική οικονομία και για τις επιχειρήσεις.
Από την πλευρά των δανειοληπτών, αναφέρθηκε ότι οι πλειστηριασμοί πρέπει να γίνονται όπως απαιτεί η νομοθεσία, δηλαδή να δίνεται προηγούμενα η δυνατότητα στον οφειλέτη να προβαίνει στον διακανονισμό της οφειλής του.
Η δημοσίευση της απόφασης αναμένεται μέσα στον επόμενο μήνα.
